“Zeker, mijn ziel is stil voor God; van Hem is mijn heil. 3Zeker, Hij is mijn rots en mijn heil, mijn veilige vesting; ik zal niet al te zeer wankelen.” Ps. 62: 2-3.
Stilzijn. Rust. Bijkomen. Thuis. Na een intensief jaar was het goed om rondom de kerstdagen gewoon thuis te zijn en tijd te hebben om terug te kijken, en om me voor te bereiden op het komende jaar. Psalm 62 was daarbij een leidraad. Even geen afspraken. Even geen deadlines. Gewoon even nietsdoen, en God’s liefde toelaten in mijn leven. Met de woorden van de hongaarse dichteres Erzsébet Túrmezei;
“Ik heb nu even geen haast,
Ik ren nu niet
Ik maak nu even geen plannen
nu wil ik even niets
maar ik laat God gewoon van me houden.
En terwijl het licht me omhelst en
de stilte me omarmt en
in mij stroomt en me regenereert,
terwijl ik niets doe,
laat ik God gewoon van me houden.
Een nieuwe vrucht groeit, groeit voor anderen,
kracht en overwinning rijpt in alle rust,
wanneer ik niets doe,
maar alleen toelaat dat God van me houdt.”
Een gemeentelid van de Gazdagrét gemeente maakte er een prachtige melodie bij:
