In September begon de inschrijving voor de colleges Zendingsgeschiedenis in Budapest. Een mooie groep van veertien studenten meldt zich. Maar dan wordt mijn flexibiliteit enigszins op de proef gesteld: geen drie maar vijf creditpunten, dus het hele college moet op de schop. 
En totaal 18 college uren, in twee dagen, van s’morgens 9 uur tot s’avonds 19.00. Hoe red ik dat? En hoe redden de studenten het? Als dan ook nog de IT ondersteuning pas na drie weken het online platform installeert… Het is wat technische informatie, maar het geeft aan dat college geven niet altijd simpel is…
Aan het einde van het semester, vier maanden later is het de tijd om vruchten te plukken. Studenten leveren hun scripties in. En dan ben je heel erg verbaasd en dankbaar, omdat ik zo vaak het gevoel heb dat er maar zo heel weinig tijd overblijft voor het college geven.
Voor sommigen ging er een wereld open, door te ontdekken dat zendingswerk niet alleen een taak is van Amerikaanse zendelingen die met een vliegticket van ver komen om in Macedonie, Servie of Bosnie te werken, maar dat het een opdracht is voor de hele gemeente, een opdracht die op de hoek van de straat begint.
Voor anderen ging er letterlijk een wereld open door de voortgang van het Evangelie door de geschiedenis heen te bestuderen… Wat een verscheidenheid van aanpak, en wat een dubieuze rol hebben soms de westerse kerken gespeeld…. En wat is er sinds 1989 veel in Oost-Europa gebeurd. en wat kunnen we veel leren van die recente zendingsgeschiedenis.
Dani is dansleraar en combineert dat met marriage counseling vanuit Christelijk perspectief, deelt zijn eigen ervaringen:
“Vóór 1989 baden we met mijn grootmoeder, en mijn moeder, zij brachten mij het katholieke geloof bij. We observeerden de veranderingen na 1989. We hebben leraren en zelfs priesters zien huilen en rouwen, vanwege de afgelopen 40 jaar, beschaamd dat we in een leugen leefden, dat ze op scholen leugens moesten onderwijzen. Onze ouders groeiden als lid van de Babyboomer-generatie onder het communisme op, hun ouders echter brachten christelijke waarden mee uit hun opvoeding, van vóór de Tweede Wereldoorlog. De periode na 1989 was dus deels voor mijn ouders ook een zendingsperiode. Voor die tijd leefden ze hun christenzijn, maar sommigen hadden een nieuwe bekering nodig, onder tranen, en toen leerden ook zij wat de Bijbel was, zoals zovelen van ons die nu aan het BTA studeren.”
Hij vatte de grootste ontdekking van het college samen met de woorden “dat het een belangrijke uitdaging is om “onze zendingsmethoden onder het Woord van God te brengen”, zoals het werd verwoord door Lesslie Newbigin in 1962. Vooral in Noord-Amerika, maar in toenemende mate ook in Europa en in Oost-Europa, werken kerken en zendingsorganisaties op basis van geseculariseerde zakelijke principes in plaats van theologische principes. Ze richten zich meer op output en resultaten in plaats van op het dragen van verborgen vruchten, op “waar voor je geld” in plaats van op vrije gratie, op succesverhalen in plaats van op opoffering en toewijding, op kwantiteit in plaats van kwaliteit, op oppervlakkige snelle resultaten in plaats van op diepgaande veranderingen op lange termijn, vanuit het incarnatie principe, het gaat dan meer over het vasthouden aan de macht in plaats van zich te onderwerpen aan ootmoedige dienstverlening.”