Begin januari nam mijn moeder de beslissing om te gaan verhuizen naar een seniorenflat, en ons ouderlijk huis waar ze vijftig jaar lang had gewoond, te verkopen. Half mei is ze verhuisd, en ze is heel dankbaar voor haar nieuwe onderkomen. Mijn zussen en zwagers hebben daarbij veel werk verzet, omdat het huis natuurlijk leeg opgeleverd moest worden. Half juni was het mijn beurt, om spullen die sinds 1987/1993 op de schuurzolder in de opslag lagen te sorteren en transport naar Hongarije (en opslag!) te regelen.
Uiteindelijk bleef er een vraag open: wat moet er met de vergadertafel uit het kantoor van papa gebeuren? Het was een tafel met grote symbolische waarde, en daarom was het voor mama ook zo belangrijk dat die een waardige plaats kreeg. Die tafel was meer dan 40 jaar lang DE plaats van ontmoeting en overleg geweest, van het makelaarskantoor van mijn ouders – altijd onder het genot van een kopje koffie.
Mijn missiologie van drie kopjes koffie drinken, met de nadruk op het leggen van een relatie door het stellen van vragen, voordat we onze boodschap “droppen”, heeft zo een heel tastbaar karakter gekregen. Die tafel doet me ook heel sterk aan mijn eigen roots denken.
Maar Idemo na kavu! Laten we een kopje koffie gaan drinken!” is ook een uitdrukking die niet weg te denken is uit het Kroatische leven, en ook breder uit het Oost-Europese leven, de “koffiehuis cultuur”. Het benadrukt het belang van een relatie opbouwen met elkaar, door “even” te gaan zitten om bij te praten.
Zo vormt de vergadertafel van Papa een prachtige verbinding tussen mijn leven en werk nu, en mijn roots.