“Zou je morgen met het VW-busje naar Zagreb willen rijden om bij zes uitgeverijen boeken op te halen?” De voorbereidingen voor de boekententoonstelling aan het ETS in Osijek, ter gelegenheid van de Reformatie herdenking waren in volle gang. Het is een reis van drie uur heen en drie terug. “Als een van de studenten met me mee mag, is het ok.” Luka, een nieuwe student uit Servië, was bereid mee te gaan. Enige weken had ik hem eerder leren kennen en was getroffen door zijn verhaal. En mijn ervaring is, dat samen reizen een goede gelegenheid is om iemand beter te leren kennen.
Plannen aan de kant, en de volgende morgen om 12 uur waren we onderweg Het voelde wel wat als een avontuur. Ik bestuur ook niet iedere dag een VW-busje…
Onderweg vertelde Luka van zijn moeilijke gezinssituatie waarin hij opgroeide, van zijn drugsverleden, ook van de grote verandering die had plaatsgevonden in zijn leven. Wat me vooral trof was wat hij vertelde over het gevoel van hopeloosheid en uitzichtloosheid van vele jongeren in Servië… geen kans op werk, hoge prijzen, lage lonen… Kille statistieken komen tot leven en krijgen een gezicht… “Zijn er dan geen positieve voorbeelden in Servië?”
Het deed me ook denken aan de verhalen van vele jongeren uit Hongarije, die nu in West-Europa werken. Mijn goede vrienden Kati en Gabor hebben acht kinderen, die allemaal Hongarije hebben verlaten en werkzaam zijn in West-Europa. Voor het bezoeken van hun 20 kleinkinderen zijn ze voortdurend onderweg van Engeland naar Zweden, naar Polen en weer terug naar Hongarije.