Veel dingen houden me bezig. Niet allen de vele details die geregeld moeten worden voor de conferentie. Hoe zal het gaan? Zoveel verschillende mensen! En ik moet mijn eigen lezing nog afmaken. En wat te schrijven in het volgende Levensteken? Over Sandra, die aan het einde van het college zichzelf voorstelde: “ik ben van Joodse afkomst, derde generatie. Mijn familie heeft helemaal niets met de kerk gehad, en nu ben ik met mijn broers en zussen op zoek… Ik ga niet naar een kerk, maar lees wel veel in de Bijbel…” Ik merk dat er steeds meer studenten zijn zoals Sandra, die uit nieuwsgierigheid en geestelijke honger theologie studeren. Of zal ik schrijven over de naweeën van de oorlog in het Oosten van Kroatië, in Vukovar, vorige week 26 jaar geleden.
Ik bid en zing in gedachten een psalm. En dan is er ineens weer de rust en de vrede. Het gaat om Gods zending. Het is enerzijds helemaal niet zo belangrijk wat ik doe. “Here, wilt U mij maar gebruiken!” “Geef, dat ik getrouw mag zijn in het werk dat U mij hebt opgedragen.”
Ik bid voor de deelnemers, voor een veilige reis, voor een houding van ootmoed en liefde, dat we veel van elkaar mogen leren.
Ik bid ook om wijsheid om de juiste prioriteiten te kunnen stellen, om het juiste woord op het juiste moment te mogen spreken. Here, schenk me vrijmoedigheid en wijsheid in de gesprekken met de deelnemers. Geef me kracht, en geduld om te luisteren. Maak me tot een bruikbaar instrument, tot een bruggenbouwer. Help me om anderen voor te leven en te leren om een lichtend licht en een zoutend zout te zijn, om te “bloeien daar waar ze geplant zijn”.
Ik bid opnieuw voor Misa, en voor degenen die Misa hebben aangevallen, net zoals er in de kerk gisteren in Osijek voor hem werd gebeden, terwijl Misa in Servië woont, bij de Bulgaarse grens.
Over drie weken hoop ik voor een maand naar Nederland te komen om over de grote daden van de Here vertellen. Ik hoop velen van u te ontmoeten.