- “Wat buigt u zich neer, mijn ziel, en bent u onrustig in mij? Hoop op God, want ik zal Hem weer loven voor de volkomen verlossing van Zijn aangezicht….
9. Maar de HEERE zal overdag Zijn goedertierenheid gebieden; ’s nachts zal Zijn lied bij mij zijn, een gebed tot de God van mijn leven.” Ps. 42: 6 en 9
“Hoop op God”. Als er een woord is dat mij de afgelopen maanden en weken en dagen bezig heeft gehouden en houdt is het het woord HOOP. Psalm 42 is ook hier in Hongarije, in onze gemeente, een van de veelgezongen psalmen. We leven in een wereld waarin uitzichtloosheid, wanhoop, oorlog, ziekte, onzekerheid en tranen de boventoon lijkt te vieren. Ver(der) weg: Oekraine. Gaza. Jemen. Afghanistan… Of dichterbij: in de naaste familie- of vriendenkring. En hoe in deze wereld de boodschap van HOOP in Jezus Christus door te geven en daaruit ook zelf te leven? Wat of wie is het anker van ons leven?
“Praag” – daad uit wanhoop?
Met ontzetting heb ik de afgelopen dagen de beelden van de aanslag op de Filosofische Faculteit van de Charles universiteit in Praag gezien, zo dichtbij, letterlijk “in mijn achtertuin”. Wat drijft iemand tot zo’n verschrikkelijke daad?
Veel herinneringen komen boven. Aan gesprekken met studenten uit Tsjechie, ook nog recentelijk, tijdens mijn colleges in Banska Bystrica, SK. Is Tsjechie werkelijk zo geseculariseerd, of is er juist sprake van een nieuw zoeken is naar God? Pavel C. is een bevriende collega en predikant in een gemeente op tien minuten lopen van het gebouw van de Filosofische faculteit. Hij schreef me gisteren: “We leven in een heel vreemde en meedogenloze wereld. Deze kersttijd zal dieper zijn naarmate het kerstevangelie betekenisvoller wordt in tijden van nood.” Een goede Christelijke vriend van Pavel, Jan, zijn broer Petr en zijn zoon Janek waren op het moment van het schieten juist op de eerste verdieping van het gebouw. In maart j.l. was ik aanwezig bij de presentatie van de Central and Eastern European Bible Commentary die in zijn kerk werd gehouden.
Een jaar of negen geleden was ik een jaar lang gastdocent aan de Theologische Faculteit van deze universiteit, waar nu een andere bevriende collega, Pavol B. werkt. Het maakte destijds een grote indruk op me om in een bomvolle aula van de Filosofische Faculteit, ja, hetzelfde gebouw, waar dit verschrikkelijke drama zich afspeelde, een lezing bij te wonen over “Heeft wetenschap God begraven?”, georganiseerd door de christelijke studentenbeweging van Tsjechie. Zijn deze studenten misschien toch op zoek naar God? zo vroeg ik me toen af.
Bidt voor allen die direct of indirect zijn getroffen door dit verschrikkelijke leed. Bid voor collega!s als Pavel C en Pavol B, dat ze temidden van zoveel verdriet, rouw en verslagenheid, wegwijzers mogen zijn naar het Evangelie van Hoop.